Megadoc: Mike Figgis documenteert Coppola's majestueuze ramp met Megalopolis: "Dit is een nachtmerrie."

Het is bewezen dat een van de meest voorkomende oorzaken van files juist datgene is wat ons dwingt om te vertragen en, in feite, te kijken. Ja, het is bewijs van flagrante onbeleefdheid, maar het is ook bewijs van iets zo fundamenteel en menselijk als nieuwsgierigheid. Mike Figgis' Megadoc is, maskers afgezien, morbide. Pure morbiditeit. Er zit natuurlijk een beetje nieuwsgierigheid in, maar waar het om gaat is dat je een plaatsje op de eerste rij krijgt bij het meest beruchte ongeluk in de recente cinema. Denk er maar eens aan dat Francis Ford Coppola, de meest gevierde levende filmmaker, vorig jaar zijn meest begeerde project afrondde: Megalopolis . Het idee was om de duurste onafhankelijke film ooit te maken, met een budget van 120 miljoen dollar. Omdat hij geen enkele studio kon vinden die het budget kon betalen, verkocht de regisseur zelf wijngaarden, deed hij wijngaarden van de hand en... trapte hij het gaspedaal helemaal in. Het filmfestival van Cannes in 2024 organiseerde de eerste vertoning, en alles wat niet verontrustend was, was, zoals al gezegd, een ramp.

Maar er was meer. Voor de zekerheid, en voor de morbide nieuwsgierigheid van het verleden, presenteerde het filmfestival van Venetië zojuist Megadoc , wat niets meer is dan de making-of ervan. Zoiets als het politierapport van het ongeluk. Een week voordat de opnames in Atlanta begonnen, belde Coppola zelf zijn collega en regisseur van films als Leaving Las Vegas (ze kenden elkaar toen al) om zijn eerdere voorstel te accepteren om zich hals over kop in het proces te storten van het creëren van wat nu al een van de mooiste mythes is waar de cinema ooit toe in staat is geweest. Net als Sisyphus, maar dan met nog meer stenen en in verschillende formaten.

Omdat de verwoesting van de catastrofe zich over meerdere wegen uitstrekt, kiest iedereen waar hij kijkt. Het meest opvallend zijn de ruzies tussen de regisseur en acteur Shia Labeouf. Laatstgenoemde arriveerde op de set op aanraden van Jon Voight, met een bordje "geannuleerd" op zijn voorhoofd, nadat hij beschuldigd was van mishandeling. Vanaf de eerste minuut gebeurt er iets, en niets goeds. Op een gegeven moment noemt Coppola hem "de grootste pijn in de kont", en doet dat nadat (de regisseur, niet de acteur) boos de set heeft verlaten. De acteur zelf reageert vervolgens op de lange e-mail die hij als excuus ontving. "Gefeliciteerd met mijn werk... hoewel we altijd twee verschillende standpunten zullen hebben," zegt Labeouf, ogenschijnlijk trots.

Maar het meest kritieke moment, hoewel minder opvallend, is ongetwijfeld wanneer het creatieve genie openlijk erkent, zonder op de camera te letten, dat alles uit de hand loopt en besluit de gulden middenweg te kiezen. Het is het moment waarop production designer Beth Mickle, nadat ze zichzelf de meest enthousiaste van allemaal had bewezen en haar werk aan Guardians of the Galaxy had afgerond, wordt ontslagen. In werkelijkheid is het onduidelijk. Er is geen bewijs, of Figgis verzwijgt het, dat ze vertrekt, ontslagen wordt, of vijf minuten voor haar ontslag vertrekt. Coppola betreurt de overvloed zoals elke andere collega de schaarste zou betreuren. Er zijn te veel vrachtwagens, te veel greenscreens, te veel beperkingen opgelegd door het dure special effects-team. En terwijl Coppola gebaren maakt en om iets te eten vraagt, toont Figgis de overlappende kosten: $ 27 miljoen voor production design, $ 18,8 miljoen voor visuele effecten en – let op – $ 9,4 miljoen exclusief bestemd voor transport.

In werkelijkheid, en afgezien van de morbide verlangens, laten we het zo noemen, is Megadoc zelf ook een mislukking. Je zou kunnen zeggen de mislukking van een mislukking. Ondanks de volledige vrijheid die Coppola Figgis beloofde (en die hij persoonlijk vervulde), weigerde Adam Driver, de hoofdpersoon, gefilmd te worden , en er zijn slechts enkele glimpen van het creatieve proces te zien. Vooral in het begin. Coppola stelt de acteurs de spelregels voor die ze, waarschijnlijk tegen hun schaamte en hun aanzien in, moeten volgen. Hij spoort hen aan zich te verkleden "als een kermis", constant te improviseren, hun tekst te vergeten... En dat is het moment waarop Figgis' voorstel groeit, net voordat het afglijdt naar de routineuze, verplichte interviews. Zonde.

Natuurlijk komen we er gaandeweg achter dat actrice Aubrey Plaza tot zijn ontzetting aan Coppola bekende dat haar eerste gedachte bij het lezen van het script bijna een voorgevoel was: "Dit is een nachtmerrie." We zien ook restanten van de opnames van eerdere keren dat het project van start ging, waarin Ryan Gosling, Robert De Niro en Uma Thurman te zien zijn. En je kunt niet anders dan verbaasd zijn over de oprechtheid waarmee de regisseur Dustin Hoffman vertelt dat hij hem gebeld heeft omdat James Caan dood is. En zo verder. Zonder twijfel een documentaire over de grootste en meest vermakelijke file. Zo triest. Zo vrolijk.